خدا در خویشتن پیداست

حالا که رفته ای

 حالا که رفته ای

نامت را بر سنگی  می نویسند

و به همین سادگی 

زمستان اغاز می شود .

 حالا که رفته ای

پرنده ای آمده است

    در حوالی همین باغ رو به رو

هیچ نمی خواهد

   فقط می گوید :

             کو کو ؟

حالا که رفته ای

تو را مرور می کنم

با همان کت خاکستری

موهای خاکستری

و خاکستر خنده هایی

             که باد به سراغشان آمده است .

حالا که رفته ای

گلدان کنار پنجره خالی است

بر می گردم

از پیراهنت گلی می چینم

این گونه بهتر است

             خاطره ها پیر نمی شوند

حالا که فته ای

نه باد می آید و

        نه برگی دست تکان میدهد

انگار

زمان متوقف شده است برای من

       که بی کلید

                پشت همه درها مانده ام .

حالا که رفته ای

باور کن

سال های سال

تو را نبوسیدیم

تا زنده بمانی

حیف شد

     تو را نبوسیدیم .

حالا که رفته ای

نه ستاره ها را دوست دارم

                  نه آفتاب را

چگونه بی تو میمیرند و

                         زنده می شوند ؟

حالا که رفته ای

این روزها دلتنگم

دلتنگم که رفته اند

                   آن روز ها

 حالا که رفته ای

هر صبح

گونه های هر دو اتاق

          تاریک است

تاریک از شبی که نرفته است .

حالا که  رفته ای

                بی دلیل در می زند

هیچ آمدنی گرمم نمی کند .